gece bende kalan arkadaşımın evde uyuduğunu unutup kapıyı üzerine kilitleyip çıkmıştım bir keresinde.

beni "nerdesin gerizekalı" diye aradıktan yaklaşık 3 saat sonra falan varabilmiştim eve. yol boyunca ne yapsam da kendimi affettirsem diye düşünüp durmuştum. ama eve vardığımda sakinleşmiş ve can sıkıntısından ortalığı falan toparlamıştı bi de. canım benim. ama sonra "hadi yemek ısmarla da affedeyim seni" deyip beni tongaya düşürmüş ve bütün gece ne kadar absürt (ve pahalı) şey varsa yiyip içerek ocağıma incir ağacı dikmişti zalım. ekmek arası boşlukla geçirmiştim ayın kalanını. hey gidi günler. sonra bir daha da kimseyi eve kilitlemedim. eşeğimi sağlam kazığa bağlıyorum artık. bazen kapıyı kilitlerken "lannn yoksa?" hissi geliyor, içeri girip kontrol ediyorum biri var mıydı diye.